Mikil kulturheit thessa dagana. A sunnudaginn for eg i labbitur med Kotju og Nonnu og lobbudum vid okkur nidur i NOvodevichikirkjugardinn, sem er voda stor og finn kirkjugardur, thar sem fullt af fraegu folki er grafid. Thar ma nefna t.d. Majakovski, konuna hans Stalins og svo er Tjekhov tharna lika, en vid fundum hann ekki. Svo forum vid inn i Novodevichiklausturgardinn, en i thvi klaustri voru hefdarfrur og eiginkonur keisaranna lokadar inni, thegar thurfti ad skipta theim ut eda losna vid thaer af einhverjum astaedum. Klaustrid og klausturgardurinn var voda fint, bara svona hvitar og raudar byggingar med gylltum lauklaga turnum efst. Svo forum vid inn i kirkjuna og thar var gudsthjonusta i gangi. Dudadar gamlar konur og dudad folk a olllum aldri ad signa sig og beygja fram og aftur i miklum mod. En thetta var mjog ahrifamikid, mjog fallegur songur og serstok stemning tharna inni, eins og ad fara aftur i timann. Prestarnir voru samt pinu fyndnir, af thvi ad their voru taepast yfir thritugt, med sitt har og skegg eins og hinir verstu daudarokkarar. Svo voru their bara smaflissandi yfir bibliunni og eg veit ekki hvad og hvad.

I gaer for eg svo a djasstonleika med Annemette, allt i einu meikadi eg ekki ad huka lengur a thessu kollegii. Tonleikarnir voru svosem agaetir framan af, en svo breyttust their i einkaflipp hljomsveitarinnar, sem virtist vera samansett af afskaplega sjalfsanaegdu og montnu folki. Adur en tonleikarnir hofust, gekk adalgaurinn um i gulum jakkafotum og heilsadi svona 50 % vidstaddra "Oh hi! Great to see you!" hann var nefnilega yankee. En svo vissi hann oft ekkert hverjum hann var ad heilsa, thad var afar greinilegt. Afskaplega athyglissjukt og sjalfsanaegt eintak ameriskra karlmanna. A tonleikunum redist svo ad mer skollottur madur og kvadst vera viss um ad vid hefdum hist adur. Ekki taldi eg svo vera, en hann sagdist heita Bruno, og var hann franskur leikari, skald og eitthvad eitt enn. Thad kom svo i ljos ad hann a lika heima herna i haskolanum, og vildi hann endilega heimsaekja mig einhvern daginn, og sagdist hann hafa tekid eftir mer a gongum haskolans. eg reyndi nu bara ad spila thad kul en gaf kauda numerid mitt, hef tho frekar litinn ahuga ad raeda ljodlist og heimspeki yfir kaffibolla, eda hvad thad er sem hann hefur hugsad ser. En hann hringir sjalfsagt aldrei, og thad er lika bara fint.

Jaeja. I dag lagdi eg svo leid mina a Sadovaja gotu numer 10, og aetladi mer ad komast upp i ibud nr 50.Thar bjo hinn mikli rithofundur Bulgakov nefnilega, eins og vel lesid folk veit. En inngangurinn var lok, lok og laes og allt i stali, og hekk a hurdinni snepill fra einhverju menningar vardveislunefnd, um ad thad vaeri enginn grundvollur fyrir ad opna safn i ibud Bulgakovs. Eg helt nefnilega ad thar vaeri safn. Oh well. En thad var samt gaman ad sja gotuna, og ekki laust vid ad eg fyndi fyrir vaengjathyt sogunnar...eda thannig. Thar sem ad atburdinir i Meistaranum og Margaritu gerdust aldrei i raun og veru, er vist taepast haegt ad tala um vaengjathyt sogunnar. en mikid fannst mer to til thess koma. I kvold fer eg svo ad sja Hamlet med Amberly og koreskri vinkonu hennar, sem eg get aldrei munad hvad heitir.