Mér finnst ég vera alger lúði að hafa fyrst uppgötvað nýlega (eftir að hafa séð Walk The Line) hvað Johnny Cash er/var ólýsanlegur. Hef reyndar mín menntaskólatráma sem rök fyrir því að hafa hafnað manngreyinu og neitað að hlusta á hann, en nú er ég búin í menntaskóla og hægt að hlusta á það sem manni finnst skemmtilegt (vitnað í Pawel sem vitnaði í vin sinn) og er í andlegum faðmlögum við Johnny kalllinn. Nú þarf ég að fara út í búð að kaupa lifur, hjörtu og helst einnig nýru í kvöldmatinn handa mér, Nönnu og Alexander. Við ólumst víst öll upp á þessu. Og leigja myndina, úff. Ætli ég pissi ekki í mig á meðan ófögnuðinum stendur og eftir á líka?