Aðeins um mig. Hér hefur ekkert verið skrifað lengi nema um Ungdómshúsið sáluga, og svo mikinn áhuga hef ég nú ekki á því.

Ofan í manager-titilinn minn er ég nú líka orðin booking chef, og vinn 15 tima á viku á Akademisk Rejsebureau. Í raun gæti ég vel verið í fullu starfi þarna, svo mikið er að gera og alltaf eitthvað nýtt að bætast við. Það liggur við að námið sé orðið því sem ég dunda mér við í frístundum! Ég er a.m.k. svo upptekin að mér finnst ég varla hafa tíma til að vaska upp eftir mig hérna heima og helst þyrfti öll matargerð að fara fram á innan við 15 mínútum. Ég hlakka til þegar kærastinn minn kemur, því honum finnst alveg jafngaman að elda og mér og er vís með að elda flestar máltíðir ofan í okkur. Já, hann er að koma ...eftir viku! Eftir nákvæmlega viku verður hann meira að segja búinn að vera hér í nokkra klukkutíma. Ég verð að fara að taka saman allt dótið mitt, sem ég er búin að breiða um 39 fermetrana.

Já, svo er ég líka kennari, tvisvar í viku. Í seinustu viku gleymdi ég reyndar hvenær við höfðum ákveðið að hafa tímana og mætti á vitlausum degi. Í dag kom ég hlaupandi inn, móð og másandi og bogaði af mér svitinn eftir að hafa hjólað á ljóshraða inn í bæ frá Nörrebro. Svo henti ég töflusvampinum nokkrum sinnum í gólfið og einu sinni í sjálfa mig og ataði krítarryki út um allt (ekki þó strax eftir að ég kom inn, heldur svona sem leið á tímann). Veit ekki hvað þessi grey strákur sem ég er að kenna að babla á rússnesku heldur um mig. En það er kannski bara viðeigandi að rússneskukennarar séu hálfklikk. Rússland er hvort sem er klikkað land.