Minningar geisju

Ég held að ég sé að breytast í Ameríkana af öllu þessu Kanablaðri í vinnunni. Það er reyndar geðveikt skemmtilegur strákur í vinnunni sem heitir Dan. Hann hefur fengið mig til að íhuga menningarlegt verðmæti nútíma og poppmenningar. Hann tók eftir nýju stígvélunum mínum í dag. Einhvern tímann ætla ég að fá hann með mér á djamm beint eftir vinnu. Hann er nefnilega svo mikið svoleiðis.


Annars fékk ég óþægilegt flashback í gær. Ég veit fyrir víst að ég og bloggdrottning Íslands, Katrín Atla, vorum vinkonur þegar við vorum litlar. Og ég veit að hún býr eða bjó hér í Kaupmannahöfn, gott ef hún býr/bjó ekki á Öresundskollegíinu. Og í gær laust allt í einu niður í huga mér minningu um mig að tala við hana, að mér finnst inni á Moose, að segja henni frá að við hefðum verið vinkonur þegar við vorum litlar. Mig minnir að hún hafi lítið viljað kannast við mig, þrátt fyrir að ég rifjaði upp fyrir henni ýmis smáatriði úr vináttu okkar, og mér finnst eins og henni hafi þótt ég hálfklikkuð.
Kannski hefur þetta aldrei gerst og er eintómt afsprengi huga míns. Kannski gerðist þetta einhvern tíma á einu af mörgum fylleríum á Moose eða öðrum búllum bæjarins (Moose er samt líklegasti staðurinn), og ég verð að sætta mig við að komast ekki að sannleikanum í þessu máli. Því ef að ég hitti hana einhvern tíma aftur, fer ég nefnilega varla að spyrja að því sama og þar með staðfesta að ég sé rugludallur. Ég verð því sennilega bara að lifa með þeirri staðreynd að óhugnalega mikið úr lífi mínu verður eilíflega hjúpað áfengismóðu.