Jæja. Ekki gefst veðrið upp. Þrátt fyrir vorlykt í lofti og vonarglætu í brjósti hér fyrr í dag, hefur veðurdjöflunum (ja, varla standa guðleg öfl að baki þessari firru) vaxið ásmegin og nú vælir nístingskaldur norðangarrinn við gluggann minn og grætur klakatárum á helfrosna jörðina.

En út í aðra og meira hressandi sálma. T.d. sálma um Færeyjar. Færeyska, og Færeyingar eru tvö merkisfyrirbæri. Reyndar finnst mér færeyska alveg stórkostlegt tungumál.Tað, táða, leyði lauða løjður, allt einhvern veginn svona. Á Öresundskollegíinu er alltaf fullt af stórskemmtilegum auglýsingum á færeysku, eins og t.d. ein sem við sáum um færeyska dansfélagið Fótatraðk.

Annars veit ég ekki hvort ég þori að hætta mér inn á fyrrnefnt kollegí lengur. Á sunnudaginn mælti ég mér mót þar við Önnu Heru (sem býr þar,damnit)og röltum við yfir í pitseríuna sem er þar til húsa. Við stóðum við afgreiðsluborðið og kjáðum framan í hinn tyrkneska pitsubakara þegar mér þótti ég finna fyrirkunnuglegum andardrætti í hnakka mér, og snarsnéri mér við. Og viti menn, þar var tennisspilarinn frá því í fyrra sumar kominn, og mér varð svo hverft við að ég þagnaði og snéri mér aftur að pitsulistanum og lét sem það hefði aldrei neitt átt sér stað á milli okkar. Hvað var hann að vilja þarna? Maður á aldrei að sofa hjá fólki sem maður á almennt ekkert vantalað við...eða þannig. Það á það nefnilega til að birtast á ólíklegustu stöðum þegar maður hefur minnstan áhuga á að sjá það.