Smá saga:
fór á djammið í gær (er ég að tapa mér eður hvaþ?) með Alexander og Anne mætti svo seinna galvösk, þrátt fyrir eitthvert taut um að hún ætlaði sko ekki á djammið. Okkur langaði geðveikt að hösla einhverja sæta gaura og fara með þeim á ströndina þegar Moose lokaði(eins og á laugardaginn var) en auðvitað er ekki hægt að endurtaka góða smelli og enga myndarlega menn rak á okkar fjörur það kveldið. Vissulega var allt troðið af karlkyns ungviði (og eldra) en allir voru voða ófrýnilegir eitthvað og lítt freistandi. svo þegar við loksins drusluðumst til að taka leigara á ströndina lentum við í bíl hjá ungum Afríkana sem mér þótti stafa miklum sjarma af. Í ölvun minni hóf ég að spyrja hann allskyns spurninga, og kom í ljós að hann var frá Eritreu og þá trompaðist mín algerlega:"Ih, Eritrea!! Jeg har aldrig mödt nogen fra Eritrea, det er sådan et spændende land!!!". Svo vorum við komin á leiðarenda og alexander búinn að borga og ég búin að spyrja um allt sem mér gat dottið í hug. Helst hefði ég viljað vera áfram í þessum bíl en Alexander reif upp hurðina og sagði að nú skyldi ég koma út, og í flýti greip ég um hendur hins unga manns og sagði í skyndilegri geðshræringu (og desperado)

" Jeg önsker dig alt det bedste...og at du får en rigtig söd kæreste.."

"Lige som dig?",svaraði hann með bros á vör og sendi mér leiftrandi augnaráð

"Ja!!!" svaraði ég og brosti drukknu brosi og aldrei að vita hvernig þetta hefði endað ef Alexander hefði ekki dregið mig út úr bílnum og sagt mér að hætta þessari vitleysu. Jahérna hér.