Pælingar í hádegishléinu

Ég er ekki frá því að ég sé að breytast í karlmann. Að minnsta kosti þykir mér ég hafa tileinkað mér háttalag sem yfirleitt er kennt við karlkynið frekar en "hið mjúka kyn" (hvaða fífl fann upp á þessu?). Rétt í þessu var sem sagt ungur maður að tilkynna mér að hann dæi úr söknuði ef hann sæi mig ekki daglega. Mér varð fremur hverft við, þar sem ég hef þekkt þennan mann í tíu daga og það hefur tekið mig tíu daga að komast að því að ég er ekki skotin í honum, þó að ég hafi kannski verið það rétt í fyrstu. Ég afgreiddi því þessa yfirlýsingu með flissi og starði sem fastast á gólfteppið.

En hvað um það, ekki er við hann að sakast. Ég held að ég þjáist af "nútímakonueinkenninu" (mér finnst það svosem engin þjáning). Ég tel að þetta einkenni sé að verða nokkuð algengt meðal vestrænna kvenna, mig grunar t.d að hún Helga Þórey sé líka með þetta einkenni.

Ég hef nefnilega tekið eftir því að það er eiginlega ekki pláss fyrir neinn annan í lífi mínu nema sjálfa mig og svo vini mína og fjölskyldu. Ég hef svo margt að gera og stússast að ég hef í raun engan tíma til að vera alltaf límd við annan aðila, og er líka svo vön því að vera ein og hafa mína eigin sérkennilegu siði og venjur að ég finn beinlínis fyrir óhamingju þegar ég get ekki sinnt þeim. Til dæmis get ég fullyrt, að þó að ég hafi nú verið snarvitlaus í hann Ívan gamla og sjálfsagt gengið í sjóinn hefði hann beðið um það, þá fannst mér mjög erfitt að geta ekki lesið bækur á kvöldin,og að þurfa að mörgu leyti að aðlaga mig að dagskrá annarar manneskju. Ivan má nú reyndar eiga það að hann hélt fast í sitt og var erfiður, veit ekki hvort mér finnst verra, þegar karlmenn eru erfiðir eða þegar þeir hanga utan í manni.

Auðvitað væri stundum ágætt að eiga krúttulegan kærasta...En á hinn bóginn fæ ég algert angistarkast þegar ég hugsa um hvernig mitt eigið líf myndi hverfa og víkja fyrir "symbios"tilverunni! Mér finnst nefnilega líf mitt mjög skemmtilegt...eina vandamálið er að vinir manns og vinkonur eignast yfirleitt kærasta eða kærustur og þá fer að fækka í hópi leikfélaga. Hins vegar langar mig mjög mikið til þess að eignast barn og vildi þá gjarnan að faðirinn tæki þátt í uppeldi barnsins, enda fátt sem ég ber minni virðingu fyrir en karlmenn sem sinna ekki börnunum sínum. Kannski kemur þetta allt einhvern tímann?

Kannski er vandamálið það að ég er frekar kröfuhörð og verð yfirleitt aldrei alvöru skotin í neinum, kannski pínu í tvo eða þrjá daga og svo er það liðið hjá, að undantekinni kynferðislegri hrifningu sem getur varað mun lengur, jafnvel í mörg ár. Ég þekki t.d. þó nokkra karlmenn sem ég er í endalausum daðursleik við, hvort sem ég er búin að sofa hjá þeim eða ekki. Hinsvegar myndi ég ekkert frekar vilja vera kærastan þeirra, oft er miklu skemmtilegra að keyra svona daður eins langt og það kemst.

Jæja, ég held að það sé best að ég hætti þessu. Mér sýnist á öllu að ég sé karlmaður með brjóst og píku eða þá ný tegund af konunni, femi modernicus.