Ich fatte gar kein in dem Skattemál. Er hægt að fara á námskeið í þessu? Nú er ég búin að fá tvær forskudsopgörelser og á annarri þeirra er sérstakt skattkort fyrir SU. Ber mér að skilja þetta sem teikn að ofan?

Er búin að fatta hver Björgvin er. Sem sagt kunningi Fjólu, eina almennilega skýra minning mín um þennan mann er að hafa einhvern tímann knúsað hann mjög innilega, og svo vorum við Fjóla einhvern tíma í partíi hjá honum þar sem allir voru hommar og lessur (fyrir utan tvo mjög slepjulega fávita utan af landi). Sjálfar vorum við fremur kynvilltar á þessum árum og ég lenti t.d. næstum því í slag út af einhverri stelpu sem mig langaði að hössla. Gott að ég er orðin þroskuð og ábyrgðarfull í dag (sjá seinasta innlegg því til sönnunnar).
En Björgvin virðist búa hér í Köben, af blogginu hans að dæma, og aldrei að vita nema maður rekist á hann næst þegar við Alexander förum á hommabararölt (gerist að vísu ekki oft, en samt).

Svo finnst mér allt vera að batna einhvern veginn. Er að vísu staurblönk eins og er, en það mun lagast, og mér sýnist á ýmsu að ég gæti átt séns á að fá inni hjá SU-styrelsen bráðlega. Næstu vikurnar eru fullar af hittingi við vini og vandamenn, afmælið hennar Steffi í næstu viku svo ég ætla að skella mér til Rostock og er að spá í að bjóða Armen með svo mér leiðist ekki í rútunni, Emmy og Nadja ætla að kíkja seinustu helgina áður en ég fer heim, Rússapartí á föstudaginn og svo er JULEFROKOST bráðum. En núna ætla ég að fara að sinna því námi sem mun vera upprunalega ástæðan fyrir veru minni hér í borg.

Í gær eldaði ég kjötsúpu handa vinum mínum, og ætlunin var að á eftir súpuátinu fylgdi kósí kvikmyndagláp og tilheyrandi sælgætisneysla. En nei, þessi lýður sem ég kalla bestu vini mína heimtaði auðvitað gorylkutár (úkraínskt brennivín með tjilí og hunangi) með súpunni, svona upp á stemningu og áður en við vissum af hafði kvöldið tekið þá stefnu sem oftast er kennd við Sódómu, Gómorru og hinn fallna Babýlonsturn. Margt hef ég lifað á djamminu en þetta kvöld stendur upp úr, sérstaklega þökk sé brjóstasýningum Anne og Nönnu, hálfnöktum dansi allra viðstadda, hinum ýmsu möguleikum sem negrakossar (flödeboller) bjóða upp á og almennum skrílslátum.


Við hóuðum í vin okkar úr skólanum og allt í einu var hann Joe nágranni minn líka kominn inn á gólf og farinn að taka þátt í fjörinu, og úr varð hin besta skemmtun sem mun með orðum Joe "gera mig alræmda hér á kollegíinu". Ekki skal farið nánar út í hin afar sóðalegu smáatriði, en segjum bara að þetta hafi verið frábært gilli og skal slíkt endurtekið eftir þörfum...

Ég hef tekið eftir því að með hverju árinu sem líður koma jólin fyrr og fyrr. Eða réttara sagt, maður hættir að bíða eftir þeim eins og ótt hænsni um leið og tekur að kólna í lofti og daginn að stytta. Í dag er t.d. mánuður í jólin. Og ég veit að þessi mánuður á eftir að líða áður en ég veit af. Ég hef þó gert mér ýmis hugleiðingar um jólin í ár, t.d. hvað verði í matinn á aðfangadagskvöld, hvaða fatastærðir mínir nánustu passa í þessa dagana, hvað mig langar í í jólagjöf og hvernig kjól ég ætli að vera í á julefrokost. Það síðastnefnda hefur altekið huga minn í dag, svona á milli anna. Og svo er gamlárskvöld.Í ár ætla ég að vera með gömlum og góðum við gítarleik og söng, eins og venjan hefur verið í mörg ár. Það er a.m.k. skemmtilegra en að liggja heima í þynnku eftir að hafa hösslað vini frægs fólks eins og á seinasta ári.

Já, og svo er bara einn enn tívídinner í kvöld, svei mér þá. Borðið mitt hefur smám saman fyllst svoleiðis af drasli og pappírum að ég get ekki gert mér nokkra hugmynd um hvert ég ætti að troða því öllu, og því enda ég oftast á því að borða hálfliggjandi á beddanum með kveikt á sjónvarpinu. Frekar niðurdrepandi, en slíkur er raunveruleiki fólks sem býr eitt. Ég er a.m.k. löngu búin að gefast upp á því að sitja hér ein innan um alla pappírana og stara út í loftið á meðan átinu stendur.

Ég er þreytt. Svaf illa og lítið í nótt, fór síðan í vinnuna. Hér er allt í rusli og geislaspilarinn með stæla. Ég á enn eftir að taka upp úr töskunni síðan ég kom heim í gær og gaaa... sé einnig fram á óhemju mikið kapphlaup við tímann næsta mánuðinn. Það verður gott að komast heim til mömmu, Gunnars og grislinganna. Þar er líka alltaf svo mikið til í skápunum og sætur hundur og tveir páfagaukar, jólagjafir og afmælisgjafir og hægt að sofa út og svoleiðis.

Loksins komst ég heim til mín. Eftir miklar setur, grát og gnístran tanna á spænskum flugvöllum og almennan grát og gnístran tanna undanfarna daga snéri ég heim, kærasta fátækari og reynslunni ríkari. Aldrei hef ég verið eins fegin að stíga fæti á danska jörð. Aldrei hef ég elskað vini mína eins mikið og þessa dagana.

Ég neyddist til að gista í London vegna þess að Easyjet hefur ekki nokkurt vit á því sem þeir eru að gera. Til allrar hamingju var Eilis viðlátin, rétt náði að koma heim frá helgarferð til Brussel og gat hýst mig yfir blánóttina. Það var frábært að sjá hana. Það er frábært að eiga vini sem þykir vænt um mann, sérstaklega þegar svona stendur á.

Seinasta hálftímann hefur maður nokkur gólað eins og útburður hér við gluggann minn. Það er greinilega ekki allt unnið með því að fara snemma á fætur.

Klukkan er tíu mínútur yfir átta á sunnudagsmorgni og ég er bara löngu vöknuð. Ég átti reyndar von á að fara í vinnuna, en svo varð eigi þennan morguninn og því eins gott bara að reyna að koma einhverju í verk. Seiseisei. Ég er að reyna að klára ritgerðina um þróunar og breytingarkenningar Spencers og Webers, og ég segi nú bara: Weber hefði átt að reyna að ákveða sig aðeins í staðinn fyrir að gefa svona óskýr svör. Hvernig á maður að geta skrifað ritgerð um svona lagað?

Svo var ég að sjá það að þá að skipta um lása hér í húsinu og ef mér tekst ekki einhvern veginn að pota því inn að ná í lykil áður en ég fer til Spánar, sé ég fram á að koma heim að læstum dyrum.

Klukkan er ellefu. Ég hef ekki sofið út í þrjár vikur, ef ekki meir. Enda þakkaði ég pent nei við því að hjóla til Hvidovre Syd í morgun og bar fyrir mig slæmum svefni og martröðum, og ekki var það lygi.

Ég heimsótti Önnu Heru og Pawel í gær og við komumst að því að allir sem við þekktum væru í ruglinu með allt. Enginn nennir að stunda nám sitt, borða hollan mat, fólk er að sýna á sér tútturnar á öldurhúsum víðsvegar um bæinn, almennt vesen í samböndum virðist vera við lýði og svo eru sumir með yfirdrátt sem þeir eiga aldrei eftir að geta borgað. Eða eitthvað þaðan af verra. Kannski get ég breytt einhverju af þessu með því að fara í ræktina eftir morgunmatinn, sitja heima í allan dag og læra og reyna að elda sæmilega hollan kvöldmat. Wish me luck.

Jæja krakkar. Það er bara farið að vera dimmt klukkan fimm á daginn, og mér finnst það bara notalegt. Ég er búin að vera ein heima í allan dag eftir að Alexander fór í morgun. Í gærnótt neyddi ég hann til að gista hjá mér með hótunum um samlokur sem ég var ákveðin í að fá mér þegar heim kom í gær eftir International barinn. Aldrei komst ég þó svo langt heldur fleygði mér á beddann hið snarasta og sofnaði undir eins og greyið Alexander mátti sjálfur hátta sig eða fá sér að borða eða hvað sem hann gerði eftir að ég var sofnuð. Aumingja Alexander - það er nærri fastur liður að ég skikki hann til að gista hjá mér eftir djammið svo að mér leiðist ekki þegar ég vakna.

Mmmm, Rittersport.

Í gær bauðst skyndilegur möguleiki á nánum endurfundum við yndin mín þau Anne, Alexander og Nönnu á Studenterhusinu. Fyrst fór ég í dans, og komst þar að þeirri niðurstöðu að Nanna Elíza hafi rétt fyrir sér varðandi danskennarann. Það er ekki einleikið hversu miklar rassa og brjóstahristingar eiga sér stað í upphituninni, og það á alla kanta. Ég held að hann sé að þessu svo að hann geti skoðað rassana og tútturnar á okkur in action.

Svo hljóp ég heim í sturtu, gerði mig ýýýýkt sæta (takk Halla fyrir leðurpilsið, virkar alltaf!!) og spilaði sömu lögin aftur og aftur, þar til nágrannarnir hafa sjálfsagt verið að snappa á mér. Svo dreif ég mig niður á Studenterhusið og átti þar óhemju gleðilega endurfundi við krakkana, sem og marga af krökkunum úr seinustu tveimur ferðum. Ansi vel heppnað kveld í alla staði. Við Alexander hittum á leið heim ungan Ameríkana/Bosníumann, sem var furðu vel mæltur á rússnesku, og fannst okkur fátt vera betur við hæfi en að bjóða honum á International Torsdagsbar í kvöld. Svo get ég annars sagt ykkur það, að líkaminn hefur ekki gott af því að borða Double Cheese Whopper og franskar með því á nóttunni. Maður sefur ekki vel eftir slíkt át.

Mér hefur borist kosningaseðill. Hér eru semsagt bæjarstjórnarkosningar yfirvofandi...eða Kommunalvalg,er það ekki það sama nokkurn veginn? Hvað um það, ég hef ekki kosið síðan ég var átján og man varla hvernig á að setja kross við rétta aðilann eða hvað það er sem maður gerir. Síðan hef ég nefnilega blessunarlega verið á flakki um heiminn (eða nærri því síðan, það er þarna eitt ár sem ég veit ekki hvað varð um) og látið mig litlu varða um kosningar, hvort sem heldur bæjarstjórnar eða forseta. En nú er þessi snepill kominn hingað í hús og mér það vald gefið að hafa áhrif á þróun mála hér í Danaveldi. Í Kaupmannahöfn, amk. Rétti upp hönd allir sem finnst að ég ætti að gera eitthvað i málinu.

Já, og svo er ég að fara í etnologi næstu tvo dagana, og hyggst þar sanka að mér vitneskju og yfirsýn til að geta skrifað nokkrar síður um tvö ólík sjónarhorn á þróun sögunnar núna um helgina. Þó finnst mér ekki að ég ætti að lesa fyrir næstu tvo tíma, ég er hvort sem er algerlega úti á þekju í þessu fagi. Eða þó. Ég get enn náð að lesa nokkrar síður fyrir morgundaginn..eða hvað??

Þá er ég komin aftur heim...eftir tvær annasamar vikur, svo ekki sé meira sagt. Hafði talið mér trú um að deginum í dag mætti eyða í rólegheitum við að þvo þvott, stunda teygjuæfingar niðri í leikfimisal og óheyrilega neyslu á sveskjusafa til að hreinsa skrokkgreyið af þeim óþverra sem hann hefur mátt þola seinustu fjórtán daga. Þá á ég ekki einungis við bjór og vodka, heldur einnig hið gríðarlega magn af majonesi, matarolíu og smjörlíki (sem og öðrum mettuðum fitutegundum), sem maður kemst ekki undan að láta ofan í sig í Rússlandi. Ég held eiginlega að ég sé með ofnæmi fyrir rússneskum mat.

Jon Kyst hefur þó lagt önnur plön fyrir mig þessa vikuna og hefur kauða tekist að leggja stíft prógram fyrir mig á fimmtudagskvöldið og svo á ég að standa fyrir Reunion-partíi á þriðjudaginn í næstu viku!! Sem er í sjálfu sér ekkert leiðinlegt, nema það að einni ritgerðartuðru skal troðið inn um helgina, sem og nokkrum vöktum yfir vikuna og svo skal flogið til Spánar miðvikudaginn í næstu viku. Sussubía.

Jæja, en allt gekk þetta vel og skemmtilega fyrir sig, fyrsta ferðin var snælduvitlaus og ekki lítið sem gekk á, mér lá við tárum þegar ég kvaddi krakkana á sunnudagsmorgninum og þurfti allan daginn til að jafna mig.
Ameríkanarnir í næstu ferð reyndust vera hin ágætustu grey, heldur djammfíknari en ég hafði búist við, t.d. hvarf einn strákurinn yfir nótt og birtist daginn eftir í hádegismatnum, útsofinn og fullnægður eftir að hafa eytt nóttinni hjá rússneskri dömu á hans aldri. Ég verð að segja það að aldrei hefði ég þorað að fara heim með neinum í Rússlandi, hvað þá ef ég hefði verið þar á einhverju skólaferðalagi og ekki kunnað orð í málinu. En hann var ekki mikið að kippa sér upp við hættur heimsins og lét lítið af þessu öllu saman.

Svo var auðvitað þeyst um hæðir og hóla til að skoða alls konar gamalt drasl, byggingar og kirkjur, mjög áhugavert allt saman. Í St.Pétursborg vorum við með gæd frá Intourist sem var gjörsamlega óþolandi, alltaf að pota einhverjum túristabúðum inn í prógrammið, og áður en við vissum af var hún búin að plata nærri alla í hópnum á "cosack-show" (hún fékk náttúrulega borgað fyrir þetta fra hendi ýmissa utanaðkomandi aðila).

Hahaha. Ég var að fatta að klukkan er bara hálfníu. ég hélt að hún væri hálfellefu. Það þýðir það að ég hef farið á fætur klukkan korter yfir sjö!!!

Jæja, en við losnuðum auðvitað við hana þegar við fórum til Moskvu, en ekki án þess að henni tækist að móðga Lísu greyið (hin ferðastýran) með "i'm much older than you, so who do you think is right" tali. Í Moskvu tók svo við eldri kona, sem talaði eins og vélmenni í hátalarann í rútunni, og svo lágt að enginn heyrði hvað hún var að segja. Svo var hún alltaf að koma upp að mér (og þá meina ég alveg upp að mér með andlitið) og spyrja mig á ensku hvort mér þætti maturinn góður og senda mér lítil Lost Highway bros, þar til að mér var algerlega hætt að lítast á blikuna. Annars var hún hið besta skinn, um leið og við vorum bara tvær að tala saman á rússnesku var hún eiginlega frekar eðlileg og vildi allt fyrir mann gera.

Jæja, svo held ég að ég hafi glatað danska simkortinu mínu. Þarf að reyna að finna það, annars kaupi ég nýtt í dag.